کد مطلب:151467 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:264
حسین و بکاء
ابن عساكر به سند خویش روایت كرده و گفته است:
[170] پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - از خانه ی عائشه بیرون آمده بر خانه ی فاطمه گذر فرمود. صدای حسین را شنید كه گریه می كند. فرمود:
«نمی دانی كه گریستن او مرا می آزارد؟». [1] .
[219] و آن حضرت - صلی الله علیه و آله - به زنان خود فرمود: «این كودك را نگریانید» یعنی حسین را. [2] .
چرا گریه ی این طفل بخصوص پیامبر را می آزارد؟! حال آنكه هر طفلی می گرید و هرگاه انسان رقیق العاطفه باشد، باید از گریه ی همه ی كودكان - هر كه باشد - آزرده شود. پس چرا پیامبر مهربان، به طور خاص حسین را یاد می كند؟ آنچه در حدیث آمده حكایتگر این عاطفه نیست، بلكه به معنائی دیگر اشارتگر است.
گریه ی حسین، پیامبر را می آزارد، زیرا اندوه بزرگی را كه این طفل بدان دچار خواهد شد به یاد پیامبر می آورد؛ اندوه بزرگی كه دیدگان مومن را اشكبار می سازد و دلهائی را كه محبت حسین در آن به ودیعت نهاده شده، محزون می گرداند.
پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - از آوای گریستن این طفل، در زمانی كه در خانه ی پدر و مادرش است، آزرده می شود؛ پس اگر او را در روز عاشورا در صحرای كربلا می دید كه تشنگی بر وی سخت شده و جرعه آبی طلب می كند، چه حالی می یافت؟!
وقتی اشك حسین كه روی گونه اش می دود، بر پیامبر خدا گران و ناگوار
باشد، خون پاكش چگونه خواهد بود، آنگاه كه بر زمین روان می گردد؟
امثال این حدیث رموزی هستند اشارتگر به نهان جهان و به معانیی آنسوتر و باریكتر از مجرد عاطفه. آزردگیی هم كه پیامبر از آن سخن می گوید، ژرف تر و دشوارتر از دردمندی صرف است.
بكاء در سیره ی امام حسین - علیه السلام - از ولادت ایشان و حتی پیشتر، تا شهادت امام و حتی پس از آن، پایگاهی ویژه دارد.
همه ی پیامبران، حتی نیای او، پیامبر اكرم، پیش از آنكه حسین زاده شود، بر او گریسته اند. روز ولادتش، اهل بیت، از جمله جدش رسول گرامی، بر وی گریستند. خاندان و یارانش در روز شهادت بر او گریستند و حتی خود او بر مصیبتش گریست. پس از شهادت نیز هركه خبر شهادت او را شنید گریست: چه امهات مومنان و چه صحابیان باوردار.
پیشوایان معصوم، و پیروانشان، در درازنای سده ها، بر او گریستند.
چنان است كه از خود امام حسین - علیه السلام - در روایت آمده است كه فرمود: «من كشته ی اشك هستم؛ هیچ مؤمنی مرا یاد نمی كند، جز آن كه می گرید». [3] بعض پیشوایان هم آن حضرت را «عبرة كل مؤمن» [4] (/ اشك هر مومن) خوانده اند.
من درباره ی مجموع نصوص وارده درباره ی بكاء بر مصیبت حسین - علیه السلام -، در پاره ای از آنچه درباره ی امام حسین - علیه السلام - تالیف نموده ام، سخن گفته ام. [5] .
[170] پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - از خانه ی عائشه بیرون آمده بر خانه ی فاطمه گذر فرمود. صدای حسین را شنید كه گریه می كند. فرمود:
«نمی دانی كه گریستن او مرا می آزارد؟». [1] .
[219] و آن حضرت - صلی الله علیه و آله - به زنان خود فرمود: «این كودك را نگریانید» یعنی حسین را. [2] .
چرا گریه ی این طفل بخصوص پیامبر را می آزارد؟! حال آنكه هر طفلی می گرید و هرگاه انسان رقیق العاطفه باشد، باید از گریه ی همه ی كودكان - هر كه باشد - آزرده شود. پس چرا پیامبر مهربان، به طور خاص حسین را یاد می كند؟ آنچه در حدیث آمده حكایتگر این عاطفه نیست، بلكه به معنائی دیگر اشارتگر است.
گریه ی حسین، پیامبر را می آزارد، زیرا اندوه بزرگی را كه این طفل بدان دچار خواهد شد به یاد پیامبر می آورد؛ اندوه بزرگی كه دیدگان مومن را اشكبار می سازد و دلهائی را كه محبت حسین در آن به ودیعت نهاده شده، محزون می گرداند.
پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - از آوای گریستن این طفل، در زمانی كه در خانه ی پدر و مادرش است، آزرده می شود؛ پس اگر او را در روز عاشورا در صحرای كربلا می دید كه تشنگی بر وی سخت شده و جرعه آبی طلب می كند، چه حالی می یافت؟!
وقتی اشك حسین كه روی گونه اش می دود، بر پیامبر خدا گران و ناگوار
باشد، خون پاكش چگونه خواهد بود، آنگاه كه بر زمین روان می گردد؟
امثال این حدیث رموزی هستند اشارتگر به نهان جهان و به معانیی آنسوتر و باریكتر از مجرد عاطفه. آزردگیی هم كه پیامبر از آن سخن می گوید، ژرف تر و دشوارتر از دردمندی صرف است.
بكاء در سیره ی امام حسین - علیه السلام - از ولادت ایشان و حتی پیشتر، تا شهادت امام و حتی پس از آن، پایگاهی ویژه دارد.
همه ی پیامبران، حتی نیای او، پیامبر اكرم، پیش از آنكه حسین زاده شود، بر او گریسته اند. روز ولادتش، اهل بیت، از جمله جدش رسول گرامی، بر وی گریستند. خاندان و یارانش در روز شهادت بر او گریستند و حتی خود او بر مصیبتش گریست. پس از شهادت نیز هركه خبر شهادت او را شنید گریست: چه امهات مومنان و چه صحابیان باوردار.
پیشوایان معصوم، و پیروانشان، در درازنای سده ها، بر او گریستند.
چنان است كه از خود امام حسین - علیه السلام - در روایت آمده است كه فرمود: «من كشته ی اشك هستم؛ هیچ مؤمنی مرا یاد نمی كند، جز آن كه می گرید». [3] بعض پیشوایان هم آن حضرت را «عبرة كل مؤمن» [4] (/ اشك هر مومن) خوانده اند.
من درباره ی مجموع نصوص وارده درباره ی بكاء بر مصیبت حسین - علیه السلام -، در پاره ای از آنچه درباره ی امام حسین - علیه السلام - تالیف نموده ام، سخن گفته ام. [5] .
[1] مختصر تاريخ دمشق ابن منظور (125 / 7).
[2] مختصر تاريخ دمشق ابن منظور (134 / 7).
[3] «انا قتيل العبرة، ما ذكرني مؤمن الا و بكي» با اندكي تفاوت در ضبط، به سه صورت ديگر، آمده است در: كامل الزيارات، ط. مرحوم علامه ي اميني، ص 108، بحارالانوار (ط. 110 جلدي)، 279 / 44، المنتخب طريحي، «انتشارات شريف رضي»ي قم، ص 447..
[4] سنج: مناقب ال ابي طالب عليهم السلام، ابن شهر آشوب، ط. دارالاضواء، 86 / 4.
[5] نگر: ذكري عاشوراء و تاملاتها التراثية فقهيا و ادبيا (دستنوشته / چاپ نشده)، و: جهاد الامام السجاد - عليه السلام - (صص 214 - 212).